Çok eski zamanlarda...
Ayna ilk icat olduğunda; şehre inen bir Erzurumlu aynayı şaşkınlıkla incelemiş. Aynadaki yansımasını vakitsizce kaybettiği kardeşine benzetmiş... Hiç düşünmeden bir ayna alıp eve getirmiş. Evine döndüğünde yatağına oturmuş; "Vay benim gardaşım. Kaderde seni tekrar görmek de varmış." deyip, aynaya sarılıp uyumuş. Adam uyurken karısı gelmiş. "Hele benim herif neye sarıliir?" deyip aynaya bakmış. Kadın da aynada kendini görmüş. Doğru kaynanasının yanına koşmuş. "Ana bak, oğlun şeerde başka bir karı bulmuş! Resmine sarılıp da uyiir." Kaynana demiş; "Ne diirsin gelin? Ver bakiim şunu!" Kaynana almış, aynaya bakmış...
"Vış! Bu ne?" demiş, "Bulduğu karı da anam yaşında var. Bi şeye de benzemiir. Sen gel bakiim benle...". Gelini de kaptığı gibi... Doğruca muhtarın yanına gitmişler.
"Muhtar efendi benim oğlan şeerden bi karı bulmuş. Karısına da resmini getirmiş. Karı desen, bi şeye de benzemiir" Muhtar demiş; "Ne karısıymış verin bakiim resmini?" Kaynana aynayı vermiş muhtara. Muhtar aynaya bakmış bakmış:
- E bu resimdeki karıya hiç benzemiir. Benzese benzese gavata benziiir!!!
